Aslında herşey çok net ve gerçek

Dün akşam aklınıza gelebilecek her yerde ağladım. İş yerimde masamın üzerinde, yolda-otobüse giderken, otobüs giderken, Kızılay'da, Ali ile Diyojen'de birşeyler içerken...
Bazılarını Ali bile gördü, çoğunu ise ben dahi fark etmedim. Gözlerimden yuvarlanıverdi yaşlar birer birer. Farkettiğimde bir kraliçe sırdaşı olmamın bile bir farklı yoktu. İnsan her yerde insandı.

Ali ile de aslında böyle bir günde tanışmayı istemiyordum ben. Söz verdiğim için hemde belki kafam dağılır diye çıktım. Biraz birşeyler içmeye ihtiyacım vardı ve bunun için de tam bir alkolik ( :) ) olan Ali'den başka birisini bulabileceğimi sanmıyordum.

Ali çok şey yaşamış, hayatın çeşitli çemberlerinden defalarca tersli-düzlü geçmiş ama bu geçişleri istemeyecek kadar doğal ve gerçek bir insan. İyi ki tanışmışız.

Gözlerimin ne kadar şiştiğini o söyleyene kadar bilmiyordum. "Ne oldu sana, çok mu çalışıyorsun" diye sorunca nasıl anlatasım varmış; döküldüm bir bir. (Bunun üzerine dabıl bir HD iskender'i mideye indirdiğimi anlatmamı beklemiyorsunuz değil mi?)

Dedim ya, birşeyler içmeyi çok özlemişim. Fakat 3 tane 70'lik içmeyi de planlamıyordum tabii. Ona göre çok hızlı bir gidişti bu benim için ama benim herşeyim böyle hızlıdır. Yola erken çıkarım, erken varırım, sınavlara girmek için erken varır(dı)m, çok uzatmadan erken boşalırım, erkenden uyurum , erkenden kalkarım, erken heyecanlanırım, erken parlar-erken sönerim filan. Bu da benzer şekilde; o varillerin dibi erken gelmeliydi.

Kendimi akşam iyice uyuşturdum fakat uyuşturana kadar yaşadığım herşey çok berrak ve seçilebilir değildi. Tıpkı aslında herşeyin çok net ve gerçek olduğu gibi. Uykundan uyanıp kötü bir rüyada olduğunu anlamanın ferahlığını vermeyen sıcak bir hava vardı Ankara'da. Yağmur bile yağdı. Dedim ya elimde olmadan her yerde ağladım. Aslında yağan yağmur değildi, ben ağlıyordum. Otobüste oturduğum koltuğun en önde olmasına (ha bu arada; 3 veya 4 numaralı koltukları kapmak için biletimi de erken alırım) aldırmadan salıverdim gözyaşlarımı. Araya şu, bu ve bu şarkıları girince kendimi tutamadım filan.

Eve gelip üzerimi bile çıkarmadan uyumuşum. Bi ara D'5 tarafından arandım galiba. Ne konuştuğumuzu da hatırlamıyorum. Saçmalamış olabilirim.

Dün istediğim kadar ağladım, saçmaladım. Umarım bir senelik kredilerim bu duruma yetmiştir. Bugün yeni bir gün doğdu ve ben artık güçlü olmak zorundayım. Çıkar yolu yok.

Ağustos 07, 2010 6

yağmur