Hiç unutmuyorum 1: müsamere günleri

Ben küçükken gittiğim kreşte her yılın sonunda bir çeşit yıl sonu organizasyonları yapardık. Birer maskaralık abidesi olan organizasyonlar ortak yerlerde çalışan anne-babalarımız tarafından kasabanın en ünlü fotoğrafçısından kiralanan kameramana çektirilir ve negatifler VHS formatındaki kasetlerle teslim alınırdı.

Hiç unutmuyorum, bir seferinde Yonca Evcimik'in Abone şarkısı eşliğinde altımızda dapdarrr taytlarla bir müsameremiz var. Yarım bir yuvarlak dahilinde Abone dansı yapıyoruz. İlk önce Erinç çıkıyor playback'ini yapıyor, sonra Bürge koca poposunun sallayarak çıkıp 8.15 vapurunu söylüyor. Orçun bile çıkıp dans ediyor, bense edemiyorum. İyiki de etmiyorum. Teşhir katsayım o zamanlar pek fazla değil.

Harbiden, ne kasma isimler varmış şimdi bir bakıyorum da; Erinç, Gözde, Bürge, Orçun, Engin... Tanrı'dan artık hiç birisi ile görüşmüyorum (tamam; şimdi hepsini facebook'tan buldum, profillerini inceledim. Benden çok da farklı bir yerlerde değiller, sevinebilirim).

Aklımdan derhal çıkarmak istediğim bir tanesinde sahnenin perdeleri açıkken sahneye çıkartılıyoruz sonra sahne kapanıyor ve ben iki gözüm iki çeşme ağlıyorum. Ağlamakla kalmıyorum sahnenin perdeleri arasından çıkıp annemle babamı arıyorum. Re-za-let. Sonra Haskız Öğretmen beni tuttuğu gibi içeri çekiyor, bir ara kameraya tebessüm etmeyi de unutmuyor.

Haskız mı? Kim kızına Haskız ismini koyar ki?

VHS'lerin üzerine başka film çektirdim biraz daha büyüyünce tabii yanlışlıkla.
Çok pis olabiliyorum bazen.

Şubat 12, 2011 4

müsamere