Benimle akran, aynı yaşta olduğumuz ve anadolu lisesini kazandığı için statü kazanmış olan Koray vardı. Annesinin adı da ilk-inanan. Yakın binaların çevresinde erken ergenlik evrelerimizi geçirir büyüyüp adam olacağımız günlerin gelmesini beklerdik.
Koray bir gün, bisiklete binerken bana sebepsiz yere saldırdı boklu derenin üzerinden geçerken. Dereye düşmemek için zar zor zaptedebilmiştim bisikletimi. Üstü açık yada kapalı "ibne", "kız" laflarını söylediğini de hatırlıyorum. Çok canımı yakardı o zamanlar bu kelimeler. İbneyi bilmiyordum ama "kız" lafına karşı aşırı hassastım. Olaydan sonra annemin yanına gidip Koray'ı şikayet ettim, her zamanki gibi "arkadaşsınız siz" dedi bana. Arkadaşım falan değildi Koray benim. Ağlayarak dışarı çıktığımda Koray ve annesi ilk-inanan'ın ağaçların altında oturduğunu gördüm. Gidip annesine de şikayet etmek istedim Koray'ı. Yanlarına yaklaşıp bana yaptıklarını anlattım. Annesi bana "hak etmişsin ki yapmış" dedi. Biraz "terbiye verin oğlunuza" dedim. O da bana "oğlumun terbiyesi sana kalmamış" diye çıkıştı, işte o zamandan belliymiş içimdeki şirret tarafım. Sonra ben de agresifleşmeye başladım doğal olarak.
O ergen zorbalığını, bana yaşattığı zalimliği, ilk-inanan'ın oğlunun sırtını gururla sıvazlayışını, kara-sarı tenindeki pis sırıtışını ve yüzünün etrafına düşmüş kıvırcık röfleli saçlarını aslında hiç bir zaman unutmadım. Sadece uygun bir yerde, uygun bir zamanda alacağım intikamım ateşiyle saklıyorum.
Bu hatıraları da düzenli olarak yazmalıyım belki de artık.
saklıyorum demişsin, o kadının gözü önünde terbiye öyle verilmez böyle verilir diyerek oturuverseydin iri cüssenle elemanın üzerine
YanıtlaSil