Geçer mi dersiniz? Yolumu bulur muyum yeniden?
Ne Pom'un esamesi kaldı, ne Kurabiye'nin. Bambaşka ihtiraslar dolduruyor yüreğimi. Yaşarken hissettiğim yalnızlık hissini en son bir gece önce rüyamda da iliklerime kadar hissettim. Bir bir gitmişti bir zamanlar yanımda olan insanlar, kokularını hissettiğim, gözlerini görebildiğim ve hatta korkularına kadar bildiğim...
İşte, asıl korktuğum şey de buydu. Galiba yalnız bir herif olarak öleceğim.
Denizden uzakta, kırsalın ortasında, kuru ve kışın buz tutan bir toprağın içinde yatmak istemiyorum.
Bloggerların her yazdığını kendi hisleri gibi algılamamaya çalışırım genelde. Olabilir o an içinden -miş gibi karalamak gelmiştir derim. Eğer ki bunlar kendi hislerinse umarım geçici bir dönemdir. Blog yazmaya uzun bir ara verdiğimde sen hep neşeli anlarınla kaldın aklımda. Şimdi okuyunca şaşırdım. Klasik ama herşeeey geçer sıkma canını kuzum :)
YanıtlaSil