xCoach

İnsanların üstlerindeki yavşaklıkları, çalışıyormuş gibi görünüp de aslında hiç bir iş yapmadıklarını, sorumluluk hissettikleri kişilere yaranmak için nasıl takla attıklarını görüyorum.

Bu gerçeklerle yüzleşmek ve bazen de içinde yer almak bende zaman zaman bir sessizlik isteğine, sitem ve bolca da mutsuzluğa neden oluyor. Verdiğim emeklerin, her gün gidip gelerek çektiğim yolun ve en önemlisi, harcadığım en bol şeyin zaman olduğunu bilmek bende gelecek telaşına neden oluyor.

Acaba daha iyi bir yerde, daha iyi şartlarda çalışabilir miydim; aynı zamanda gelen bir başka teklifi değerlendirsem daha da mutlu olur muydum diye düşünmüyor değilim. Pek sok sabah daha güneş doğmadan kalktığımda kendime sorduğum en önemli sorulardan birisi gerçekten şu anda bu işi yapmak isteyip istemediğimdi. Daha önce pek de istemeyerek kazandığım tecrübelerden, yaşadığım aksaklıklardan ve hoşuma gitmeyen davranışlardan sonra çalıştığım yerden ayrılmıştım. Üstüne bir de büyük konuşup bir kez daha aynı sektörde çalışmayı defterden silmiştim. Şimdiki patronumla tanıştığımda farklı bir şeylerin olabileceği umudu doğmuştu içime.

İşimdeki aksaklıkları, görevim olmadığı halde benden yapılmasını beklediğim şeyleri zaman zaman iş veren ile yaptığım toplantılarda dile getiriyorum ve cumartesi sabah yapacağım yeni görüşmede de yenilerini anlatacağım. Çok bunalsam da, sıkılsam da; eğer bu sene de atanamazsam mecburen seneye gideceğim dershane için para biriktirdikten sonra galiba işten ayrılacağım.

Kendime sorduğum en önemli soruların başında kaçmanın bir çözüm olup olmadığı veya nereye kadar kaçabileceğim? Artık 26 yaşımın içindeyim, Haziran'da 27'ye gireceğim. (Bir ara orta yaş bunalımına girsem iyi olacak) Artık orta yaşlarımı geçireceğim işimi bulmuş olmam, oradaki yolumu çizmeye başlamam gerekiyor. Galiba oturup düşünmenin ve mesleki bir kariyer çizmeye çalışmanın tam da zamanı.

Neyse. İşte böyle hallerdeyim bu aralar...