xCoach

Patronunuzdan, proje yöneticinizden yada sizin için aslında pek değerli olmayan fakat hayatınızın içinde önemli bir yere konumlandırmak zorunda olduğunuz ve bu durumdan ötürü içten içe içinizde bir katil büyüttüğünüz reddedicinize dair duygularınızı negatiften durağana yada en iyi ihtimalle B+’ya filan çevirmeyi başarabildiyseniz bu gün sizin için harika bir self trajedim var.
Bütün yazdıklarımın ardından, bu kısa ve öz yazı dizisine harika bir sonla veda etmeye karar verdim. İflah olmaz birer prenses olduğunu sanan siz kenar mahalle dilberleri ve kendini yakışıklı prens sanan ortasından sıkılmış çakma aktifler kulaklarını açıp iyice beni dinlesinler. Benim gibi vakur ve benzersiz bir kraliçe olmanızın en temel yollarından birisi, artık kimseye kendinizi beğendirmek zorunda olmayışınız.

Yaptığınız iş gereği bir çok insanla iyi geçinmek zorunda kalıyor olabilirsiniz (sonuçta fuhuş da en az iki kişiyle yapılıyor ve müşterilerinize iyi davranmak, aç karnınızı doyurmanız için gereken en önemli kriter) fakat, işinizi ne kadar iyi yapmaya başlarsanız, etrafınızdaki insanların değerlerinin de sizin artan değerinizle birlikte azalmaya başladığını ve onların düşüncelerinin aslında sizin üzerinizde pek de bir etkisi olmadığını görmeye başlarsınız.

Herkese kendinizi beğendirmeye çalışmaktan şu anda vazgeçmey karar vermek bile değeri anca maksimum 5 kuruş eden hayatlarınıza bir değer katabilir. Herkese ve herşeye rağmen kendiniz olmayı sürdürmekte ısrarcı olduğunuzda ve ürettiklerinizde gerçekten iyi olduğunuzda, söz sahibi olan tarafın sizi delicesine kıskanan lubunya arkadaşlarınız yada size anca öğlenleri Konak’ta böğürtlenli pasta ısmarlamanız karşılığında zaman ayırıyormuş gibi yapan ve tüm anlattıklarızı dinliyormuşçasına gülümseyen şişman ofis sekreteriniz değil bizzat kendiniz olduğunu bütün açıklığıyla görebilirsiniz.

Ay yeter artık, biraz da gidip başka yerde ağlayın. Sıkıldım blogumu ağlama duvarına çevirmenizden.