xCoach

Adana – Mersin – Adana güzergahında bindiğim tüm trenlerin yenilenmiş olmasına hala alışamadım. Hayatımda gördüğüm en pis – hem maddi hem de manevi – insanların bu şehirde yaşıyor olmasının bana verdiği toplumsal bütünleme haddi sayesinde bu trenlerin bu halka çok fazla olduğunu iddia ediyorum. Nelerine gerek mesela; Adana-Mersin arasını kırk beş dakika da gitmeyiversinler; bir saat yirmi dakika bile kendilerine çok… Bu şehirlerin birisinde yaşasanız, her konudaki muhteşem fikirleri ve çözüm önerilerini dinleseniz, icraatlarını görseniz benim söylediklerimin az bile olduğunu anlarsınız.
…
Bu trenlerin birisinin imdat frenini şehirden ayrılmadan hemen önce ya çok erken bir saatte ya da çok geç bir saatte indirmek istiyorum. Türbanlı ama kolları altın bileziklerle dolu (buradaki altın kelimesinin bu çevre için artık teneke ile eşdeğer olduğunu biliyor olmalısınız; yoksa kim cesaret edebilir ki trene birkaç milyarlık altın bilezikler ile binmeye), ucuzlukla basitlik arasında gidip gelen orta yaşlı, kart sesli ve yayvan ağızlı kadının bağırıp kendisini trenden atmasını zevkle izlemek istiyorum.
…
Şu anda Erciyes Ekspresi’nin 2. Vagonunun 44 numaralı koltuğunda Kayseri’ye varmaya çalışıyorum. Yaklaşık 27.5km’lik bir hız ile yol alırken neden kısa mesafelerde otobüsü tercih ettiğimi ve neden etmem gerektiğini daha iyi anlıyorum. Umarım Kayseri’ye kadar bu hızda seyretmeyiz. Bu tren hızlanmayacak mı!?
…
Meraklı teyze: m, Coach: c
M: “Yolculuk neriye evlağdım?”
C: Kayseri’ye teyze (yolda yabancılarla konuşmuyorum - tribi)
M: Öğrænci misin?
C: (Sanane? Hayır yani SA-NA-NE!) Hayır teyze, mühendisim.
M: Öyle mii! Bizim oğlanda zııtırı üniversitenin pıtırtı mühendisliğini bitirdi. Sen ne mühendisi oldun?
C: Ne kadar sevindiğimi bilemezsiniz… (Kulaklık yeniden kulağa) Genetik, teyze.
M: (Kafasını anlamış gibi sallayıp aslında anlamayarak) GDO’lular ne olacak yavrum? Nasıl anlayacağız? (Burada tahtaya tıktık yapılıyor) Her yerdeler maazallah…
C: (Ne biliyim ay? Genetikçi miyim ben? – Evet, öyle biliyor) Bahçede yetiştirin.
M: Kayseri’de kız arkadaşın mı var?
C: Hayır teyze, erkek arkadaşım var.
M: Oh pek güzel. Çocukluk arkadaşııın?
C: (Çattık karıya) Yok teyze, başka…
M: O zaman asker arkadaşın…
C: (seni şimdi yolucam ha.) Kocama gidiyorum teyze.
M: (Gözleri patlayarak yanımdan uzaklaşır) …
…
Bu trende yemekli vagon yok ve benim yiyecek stoğum tükendi. Gözümün önünde Adana kebapları ile bir porsiyon tavuk uçuyor şu anda. Birileri bu trene acil olarak yemekli bağlayabilir mi!
…
Ay bu şişko kondüktör ne sıktı vagonun içine ya? Hoşla iğrençimsi arası bişey. Lilyumla Benadril arasında gidip geliyor vagon yalpa yaptıkça. Karnımda aç ama pek yiyecek bir şeymiş gibi kokmuyor. Kız! sinir gazı suyu olmasın! Kremkaramel’in üzerine iyilik sağlık; resmen şeyim kalktı! Birazdan kusabilirim! Zaten midemde bir şey yok, olmayanlarda gidecek! (“şeyim” den ne anladınız siz? İçiniz fesat, başka bir şey demiyorum size) Böğk! Nasıl sallanıyor bu vagon!
…
En son bu kadar midem bulandığında Yenikapı-Kadıköy deniz otobüsündeydim. Birkaç yüzyıl öncesindeymiş gibi geliyor şimdi o günler. Tren deniz otobüsüne de benzemez; “durdurun inecek var” denmez Yenikapı açıklarında. Tanrım söz; bir daha yola çıkmadan önce Doritos Alaturca, yoğurt ve kola yenip içilmeyecek yola çıkmadan önce.
…
İskarpinlerimi çıkarıp treni iteklemeyi düşünüyorum. Saat 22.30 oldu, şu an itibari ile varmamız gerekirken hala Kayseri’nin bir köyünün istasyonunda kağnı hızıyla ilerliyoruz. Kalkıp bir dilek-şikayet formu doldurayım bari…