Tüm başarısızlıklarımın, kuramadığım doğru insan ilişkilerinin, başaramadığım işlerin, arkamı dönerek uzaklaştığım herkesin ve herşeyin sorumlusu benim ve kendimi hatalarımla kabul etmeyi bir türlü başaramayıp durmadan, bıkmadan, usanmadan ve hatta utanmadan sonuçların getirdiği yükümlülükleri başkalarının üzerine atıp mızmızlanmak gibi kolay bir yolu seçmeyi tercih etmekten geri duramıyorum.
Klasik anlamda bir onun suçu değil bu, bu benim suçum ikileminin içinde yosunlu bir ağaca yaslanıp geçmişe ağlamaktan şişmiş dolu gözlerle bakmak kolay gibi dururken henüz telafisi varken gelecek için bir şeyler yapmıyor olmaktan çok rahatsızım.
Fakat işin bir diğer ilginç yanı, bu rahatsızlığımın beni yerimden etmesi için daha ne gerekiyor, hiç bir fikrim yok.
Birbirine benzeyip duran bu aydınlanmalardan yenisini ChatGPT'ye belli başlı Avrupa şehirlerindeki tatiller, destinasyonlar, lokasyonlar ve görülmesi gereken yerler hakkında kapsamlı ve ihtişamlı yazılar yazdırıp karşısında kahve içerken.
Hani şu Amazon'un sepete atılan ürünleri kendi kendine ödüyormuş gibi yaptığı fakat Hindistan'daki bir ekibe sepetlerin içini kameralarda takip ettirip ödemeleri bu şekilde aldığı yüzsüz ikilemin içindeki gibi. Görüyor, duyuyor, biliyor, hissediyor, arzuluyor fakat yerimden kalkıp gidebilmek için aşmam gereken engellere dair çatlaklar aramıyorum.
Bence kendime çok büyük ayıp ediyorum, küçükken hayalini kurduğum hemen hemen hiç bir şey gerçekleşmedi, ona yanıyorum.
Yorum Gönder