Kalmak yerine gitmeyi istemek, ayrılmayı barışmaya çevirmek ya da ağız dolusu bir nefreti kusarcasına laf sokmayı basitçe sessizleşmeye tercih ediyorsam, büyümüşüm demek mi oluyor?
Haftada 1 kez şanslıysam partnerim yanımdayken onunla seks yapmayı ve 2 - 3 kez de yanına bile yaklaşamayacağım adamların birlikte geçirdiği güzel anların videolarına dalıp baldırlarım kramptan kasılarak bir parça peçetenin içine yarım çay bardağı günah savurmayı şehrin en derin mahzenlerinde günümü gün etmeye tercih ediyorsam da sanırım daha olgunlaşmış oluyorum.
Hatta 17 cm'lik bir dildoya alışmak için gözümü kör eden bir acıya katlanmayı sonrasındaki muazzam rahatlama hissi için katlanılabilir görüyorsam daha öğrenmiş oluyorum.
Ya da olmuyorum, bilmiyorum. Değişmem ya diye gülüp geçerken değişmiş olmam, en azından bildiğim şeylerden biri. Şimdilik o da.
Fakat şehrin tam göbeğinde olanca cıvıltının ve gelip geçen on binlerce insanın yanıbaşında yaşamayı henüz asfaltı bile dökülmemiş bir yolun kenarına dikilmiş yalnız bir apartmana tercih ettiğime göre kendime dair bildiğim bir başka şey, şu an için benden beklenmeyecek türden çılgın olduğum.
Yeniden aramayı, ait hissetmeyi ve sahip olmayı eskisi kadar çabuk ve kolay şekilde kabullenemiyorum.
İşin aslı beni en çok üzen ve korkutan da bu... Artık eskisi gibi gücüm yok.
Yorum Gönder