 |
| Camilla Hannah |
Hepimizin zar zor zamanları oluyor. Bazen işte, bazen evde, bazen aile ile; hatta arada 500 km varken bile. Birlikte olduğum adam, biz tanışıp birlikte olmaya karar verdiğimiz günden itibaren epey iş değiştirdi. Bunlardan kimisinde işe adapte olamadı, kimisinde işten çıkarıldı. Pandeminin ortalarında ise benim çalıştığım organize sanayide bir yere girdi ve epeydir de orada çalışıyor.
Yine bazı kuruntularla biraz yıpranıyor ve şahsi fikrimce kafasında büyüttüğü bazı şeylerden kaynaklanan tedirginlikleri var. Yanına gidip sarılarak "korkma, ben varım" demek istiyorum.
Ama...
Birisi en son bana "korkma, etrafta ben varım" dediğinde o adamı bir kez daha göremedim.
Şimdi, her koşulda ben onun yanında mıyım, yanında olacak mıyım ya da olmak isteyecek miyim, bilmiyorum.
Kendi kendime sorduğum bir sürü soru var, yanıtını aradığım...
Belki de o yanıtları bulmasam daha iyi olacak.
Yorum Gönder